Pompeï, Assisi, Venetië en Verona

Dit is het derde en laatste deel van mijn Italiëreis! Heb je de andere delen gemist dan kan je hier en hier klikken. Ik had gehoopt dat ik nog 2 blogposten zou kunnen schrijven over deze reis, maar er is iets vreemd gebeurd met mijn sd-kaartje, waardoor al mijn foto’s (en dus ook die van Italië) zijn verdwenen. Ik had er letterlijk nog een paar staan op Instagram en zal het daarmee dus moeten doen. Go go go!

De volgende dag vertrokken we naar Pompeï, waar we ’s middags in het hotel pizza aten. Daarna zijn we naar het antieke Pompeï gaan kijken en het was er enorm warm. Als iemand die 6 jaar Latijn heeft gedaan, is het wel eens fijn om de wereld achter de verhaaltjes tot leven te zien komen, maar zo super veel was er nu ook niet te zien. Op een bepaald moment lieten de leerkrachten ons weten dat de meisjes wat mochten rondlopen en dat de jongens bij hen moesten komen, omdat de namen voor de gala-avond, die die avond was, getrokken zouden worden.

De jongens mochten niets zeggen en ik vond het echt enorm spannend, want je zou met die jongen moeten eten en bovendien moest je met hem een hele avond praten. En ik had vooral schrik dat dit met een jongen moest die ik totaal niet kende, want dat zou echt awkward zijn. Ik kon me dus ook niet mentaal voorbereiden op de avond. We maakten ons klaar, mooi kleedje, haar pretty, wat make-up op, en wachtten totdat de dates ons kwamen halen op de kamer. Ja dat was ook nog zoiets. Je wist dus pas wie je date was als ie voor je deur stond. Mijn twee kamergenotes waren al opgepikt door een jongen en ze hadden beide iemand die we goed kennen. Ik zat dus alleen in mijn kamer te stressen met de deur open, toen ik een jongen mijn kant zag uitkomen. Toen hij aan mijn deur stond en zei dat ik zijn deed was, sprong ik een gat in de lucht, want ik kende hem goed. Hij zei ook dat we nog een ander meisje moesten gaan ophalen, want hij had 2 dates. (Er waren minder jongens mee op reis.) Dat vond ik op de een of andere manier nog geruststellender.

Iedereen zag er zo mooi uit! Er werd een foto gemaakt op een grote trap en daarna gingen we eten. Ondertussen moest de jongen ook dingen over ons te weten komen, dus dat zorgde er ook voor dat we altijd wisten waarover we moesten praten. We hebben heel wat afgelachen en het was echt gezellig. Die avond was zo veel beter meegevallen dan ik zelfs maar had gehoopt!

De volgende voormiddag spendeerden we in de bus en onderweg stopten we ergens aan een verlaten kerkje om te eten. ’s Middags gingen we dan naar Assisi, waar we een kapel bezochten en waar het enorm regende! Al een geluk had ik mijn poncho nog, waardoor ik eruit zag als een vuilniszak, maar wel droog bleef. We arriveerden in een ander hotel en daar aten we ’s avonds het vreemdste dessert dat ik ooit heb gezien. Het leek gewoon op wat slagroom met kruimels op. Niet aan het klagen hoor, want het was wel lekker!

De volgende ochtend leek de hel los te barsten.

Ik leg het even uit. We stonden ’s ochtends op en het leek een gewone dag. We maakten ons klaar om naar het ontbijt te gaan, tot we plots een klop op onze deur hoorden. We dachten dat het waarschijnlijk iemand van onze vrienden vanop een andere kamer was, maar toen we opendeden, zagen we een leerkracht voor de deur staan die zei dat ze volop aan het bellen waren met België en dat we dus nog moesten wachten om naar het ontbijt te gaan. Wij waren helemaal in de war, want de leerkracht had niet gezegd wat er scheelde. We dachten dat er een aanslag was geweest of dat er terreurdreiging was en dat we dus niet verder mochten reizen. Maar ik stuurde een berichtje naar iemand uit een andere kamer om te vragen of zij wisten wat er aan de hand was. En dat was ook zo. Ze hadden een meisje van onze school moeten komen halen met de ambulance en het klonk allemaal zeer ernstig.

Toen we mochten gaan ontbijten, meldden de leerkrachten ons dat het meisje een hersenvliesontsteking had en dat ze geluk had gehad dat men er zo snel bij was, want anders was het waarschijnlijk fataal afgelopen. Dat nieuws sloeg in als een bom en iedereen moest bellen naar huis om uit te leggen wat de situatie was. Er werd zelfs gesproken om naar huis te gaan, maar dat was zeker geen goed idee: meer dan 12 uur op de bus zitten terwijl er een kans is dat nog iemand een hersenvliesontsteking heeft (het is besmettelijk). We kregen allemaal antibiotica en wachtten op nieuws van het meisje, dat in het ziekenhuis lag.

Een liedje dat ik speelde om mezelf wat te kalmeren, want ik had schrik, was Halsey’s ‘Coming Down’. De lyrics ‘Now we’re lost somewhere in outer space, in a hotel room where demons play’ was jammer genoeg heel toepasselijk op dat moment. Maar ik haalde wel om de een of andere manier steun uit dat liedje.

Ondertussen zaten we allemaal buiten voor het hotel, want daar moesten we uitgaan. Enkele jongens waren aan het voetballen en de bal geraakte op straat, waardoor twee auto’s lichtjes botsen. Ja, dat kon er ook nog bij. Al een geluk zijn ze snel verder gereden. Een leerkracht loste de wacht af van de andere leerkrachten bij het meisje, en de ouders kwamen toe. Wij zouden ondertussen verder reizen. Normaal gezien zouden we naar het strand gaan, maar dat ging, begrijpelijk, niet door. Sommige mensen waren echt respectloos tegenover het meisje en dachten alleen maar aan hunzelf. Daar kan ik dus absoluut niet tegen! Ik denk dat ze echt niet doorhadden hoe ernstig het was. Ik ga niet zeggen dat ik dat meisje super goed kende, maar dat hoeft toch helemaal niet om respect te hebben?

We stopten onder weg om te picknicken en (bijna) iedereen was een beetje triest, want we maakten ons zorgen om het meisje, ook al was haar toestand stabiel. Daarna reden we verder en kwamen we toe in ons laatste hotel, niet zo ver van Venetië. Ik lag met mijn 3 beste vriendinnen op de kamer, voor de eerste keer in heel de reis met hen allemaal, dus dat vond ik fijn. We zaten op de kamer en besloten dat het tijd was om ons een beetje te amuseren, want dat meisje zou er ook niets aan hebben als we allemaal triest zouden zijn. Dat was wel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik kreeg het persoonlijk ook even moeilijk toen we naar het strand gingen. Waarschijnlijk kwam het door al de stress, maar ik had echt het gevoel dat ik in het zuiden van Frankrijk zat en dat Jace in de buurt was. Toen miste ik hem enorm en ik was gewoon zo down dat ik gewoon al verdrietig word van eraan te denken.

Dan ben ik maar in de douche gekropen en geprobeerd om mezelf wat tot rust te brengen, wat wel redelijk is gelukt. Die avond lagen we met ons viertjes gezellig in een tweepersoonsbed!

De volgende dag gingen we naar Venetië, met de boot en het was echt zo dromerig en mooi. Maar mijn beste vriendin voelde zich niet zo goed en dan was er de bezorgdheid over de hersenvliesontsteking, maar haar symptomen waren helemaal anders. Ze had een van de typische reisziekten, zei een van onze leerkrachten. Toen we terug in het hotel waren heeft ze dan even op bed gelegen, terwijl ik met Alex in een andere kamer wat aan het spelen was met een of ander blubberballetje. Een tip: gooi het niet naar het plafond, want het zal er zeker blijven aanhangen!

Die avond hadden we onze laatste avond op hotel en dan is het de bedoeling dat iedereen iets voorbrengt, zoiets als een talentenshow, maar dan totaal niet serieus. Het was vooral de bedoeling dat het grappig was en zo heb ik samen met mijn vriendinnen een rap gemaakt over de reis en het was zo belachelijk, want we stonden in onze poncho en het was niet eens goed, maar het was zo leuk! Daarna zijn we met heel de groep in het donker naar het strand gegaan, wat echt geweldig was.

Samen met Alex ging ik terug naar het hotel om te gaan slapen en we lagen dus in ons bed, toen we een uurtje ofzo wakker schoten van onze 2 andere kamergenootjes. Féline had gegild en kwam bij ons kijken. Ze vroeg ons of we de kakkerlak niet hadden gezien die door haar benen was gelopen toen ze was binnengekomen. Probeer dan maar eens terug in slaap te geraken hé, met een kakkerlak die ergens op de kamer rondloopt. We hebben Gertrude de kakkerlak nooit meer teruggezien.

De volgende ochtend maakten we onze valiezen voor de laatste keer en vertrokken we naar Verona. Daar zagen we natuurlijk ‘het’ balkon van Romeo en Julia, maar voor de rest was er niet zoveel te zien. Er waren vooral veel winkels en het was dus een chill dagje, om wat te winkelen (kuch Sephora) en wat souvenirtjes (limocello) voor thuis te kopen.

’s Avonds aten we nog wat en dan konden we om 22.00 u. ofzo terug vertrekken naar België. Ik keek niet zo erg uit naar de terugreis, omdat je meer dan 12 uur op een bus moet zitten. We stopten wel om de paar uur, maar dan nog. Ik moet toegeven dat ik het grootste deel van de terugreis gewoon heb geslapen. Dat komt door het buseffect. Van het moment dat de bus begint te rijden, val ik gewoon in slaap. Dat heb ik dus vaak gehad tijdens deze reis in Italië. 😛

Om tien uur ’s ochtends kwamen we terug toe en kwam er een einde aan deze fantastische reis!

Deze reis had veel ups en downs en ik moet toegeven dat ik blij was als ik terug thuis was, maar ik ben zo blij dat ik ben meegegaan. Ik heb nieuwe mensen leren kennen of mensen beter leren kennen en ik heb geweldige plaatsen op aarde bezocht. En ik mis het wel! Als je ooit de kans hebt om naar Italië te gaan, moet je dat zeker doen.