Het gebeurt zo vaak: je zegt “Oh wat ben ik moe” en krijgt als antwoord “Maar ik stond toch vroeger op dan jou, je wil niet weten hoe moe ik ben”. Je zegt dat je het even niet ziet zitten thuis omdat er een ruzie aan de gang was, maar krijgt te horen dat je ten minste niet te kampen had met een scheiding. Of de klasieker: je bent vermoeid van een hele dag studeren, waarop je ouders reageren met dat zij wel heel de dag hebben gewerkt hoor.
Waarom maken we overal een wedstrijd van? De beste punten, de mooiste auto, het grootste huis. Maar ook lijkt er een wedstrijd te zijn over wie het dan wel niet “het ergst” heeft. Wil je dan zo graag winnen?
Weet je, jouw miserie is erg voor jou en mijn miserie is erg voor mij. Wat ik zwaar vind, is misschien een fluitje van een cent voor jou, maar voor mij dus heel wat. Wat mensen moeilijk vinden, verschilt van persoon tot persoon. Enkel die persoon weet wat erg is voor hem/haar. En ik weet niet waarom mensen zouden denken dat het antwoord dat ik het nog niet zo slecht heb, ervoor zou zorgen dat ik me beter voel.
Want dat doet het niet. Iemand zeggen dat het niet slecht met je kan gaan omdat iemand anders het slechter heeft is net zoals zeggen dat je niet blij kan zijn, want er is iemand met wie het beter gaat.
Ik wil geen wedstrijd houden. Ik wil gewoon kunnen zeggen wat er op mijn lever ligt zonder dat iemand mijn problemen van tafel veegt met een “ik heb het erger”-kaart. Gewoon luisteren en mijn moeilijkheden aanvaarden. En dan zal ik met alle plezier naar jouw problemen luisteren.
Vandaag kwam ik op een gedachte die ik graag met jullie zou willen delen.
Ik was op weg naar huis, de trein had wat vertraging en ik was aan het praten met een meisje uit mijn studierichting. Ik weet niet goed hoe we op het onderwerp kwamen maar ineens waren we aan het praten over zwemmen in de zee. Wat vond zij ervan en wat waren mijn ervaringen? Dus ik vertelde haar over hoe hard ik van de zee hou, en dan vooral van de Middellandse zee in het zuiden van Frankrijk. Ik sprak over hoe tof ik het vond om te snorkelen bij de golfbrekers en de verschillende kleuren van de vissen te zien, die je anders niet ziet. Ik lachte toen ik dacht aan hoe hard ik was verschoten toen een schelp die achter de rand van mijn zwembroek zat, in mijn zwembroek terecht kwam en ik dacht dat er een vis in mijn broek zat. Of die keer dat ik dobberde op een zwemband op een plaats waar ik de zeebodem niet meer kon raken en ik in minder dan een seconde in het water lag, omdat mijn band ontploft was. Ik dacht weemoedig terug aan hoe hard ik gilde toen ik me realiseerde dat wat er voor mijn voeten lag geen bewegende rotsblok, maar een rog was. En ik staarde door het raam van de trein toen ik dacht aan de persoon waarmee ik deze dingen meemaakte. We praten niet meer met elkaar.
Wat ik wil zeggen is dat hoe slecht dingen ook zijn geworden en hoe veel pijn iemand je ook doet, vergeet alsjeblief de goede momenten niet! Want die momenten krijg je niet meer terug, dus wees dankbaar dat je ze af en toe nog eens kan beleven door je herinneringen.
Welkom terug aan iedereen die me nog steeds volgt en welkom aan al de rest.
Waar is zij nou gebleven, vraag je je misschien af. Wel er is veel gebeurd ondertussen, ik beloof dat ik erover ga schrijven, en ik verschoot er heus van dat mijn laatste blogpost al van vorig jaar is. Oke, we zijn nog maar maart, maar dan nog.
Eerlijk gezegd wist ik niet of ik nog verder ging gaan met bloggen. Ik was wel actief op Instagram, omdat ik daar niet zo een druk voelde. En hier dus wel. Ik voel me heel onzeker over mijn schrijven, waardoor ik het een beetje opgaf.
Maar daarnet was ik enkele blogposten van mezelf aan het herlezen en de tekst was echt niet zo vreselijk. En toen las ik al jullie reacties op blogjes die zoveel voor mij betekenden, waardoor ik dit alles zo enorm miste.
Dus ik ga proberen meer te schrijven en ik hoop dat jullie er nog zijn om een deel te lezen.
Hallo ik ben Lorien, een 19-jarig (bijna 20) meisje uit België, en ik heb een hoop te vertellen!
Vrijdag was het Rode Neuzen Dag en dat was het einde van een mooie en leerrijke periode waarin ik geld inzamelde voor het goede doel.
Iets voor het goede doel doen stond al lang op mijn bucketlist en nu kan ik het doorschrappen. Rode Neuzen Dag is een actie in België om geld in te zamelen om jongeren met mentale problemen te helpen. Als je me een beetje kent, dan weet je hoe belangrijk mentale gezondheid is voor mij, dus dit was een actie die ik zeker wou steunen.
Ik begon met een doos Rode Neuzen te bestellen en deze te verkopen. Er zaten 60 neuzen in de doos, dus ik had wat twijfels over of ik ze allemaal verkocht zou krijgen. Maar guess what? Het is gelukt! Zo bracht ik €300 op.
Maar dat is nog niet alles. Een paar maanden geleden schreef ik in een brief naar mijn penvriendin dat ik een actie wou oprichten voor de Rode Neuzen Dag in de naam van A.R.M.Y. Voor de mensen die niet weten waarvoor dit staat: A.R.M.Y. is de fandom van BTS, een Zuid-Koreaanse Boyband. We zijn met veel, dus dit zou wel eens een succes kunnen worden. Mijn penvriendin was meteen enthousiast en stuurde me een berichtje om te vragen of ze mee kon helpen. Ik had een vaag idee over hoe we het konden aanpakken, dus haar hulp kwam echt op het juiste moment. We doopten de actie ‘Speak Yourself’ naar de speech die BTS gaf op de Verenigde Naties. (Echt een aanrader!)
We maakten een Twitteraccount, een Facebook pagina en een Insta, registreerden ons op de site van Rode Neuzen Dag en we konden eraan beginnen. Eerst zamelden we het geld in via crowdfunding: mensen konden een zelfgekozen bedrag storten. Dit bracht niet super veel geld op, dus kwamen we met een ander idee. We gingen wristbands verkopen aan de cinema, want BTS kwam met een film in de Kinepolis. Het was even stress omdat het niet zeker was dat de bandjes op tijd zouden geleverd worden. Maar dan kreeg ik de bandjes binnen en ik was gewoon verliefd. Ze waren mooier dan ik had gehoopt. Een andere vriendin had ze ontworpen.
Dan verdeelden we de 500 bandjes over de Vlaamse cinema’s, want we hadden jammer genoeg geen verkopers gevonden in Wallonië. Toen de avond van de film eraan kwam en we iedereen op de sociale media hadden verteld dat er bandjes voor het goede doel zouden verkocht worden, deed ik het bijna in mijn broek van de stress. Als er iets zou mislopen, lag alle verantwoordelijkheid bij mij. En wat als niemand een bandje zou kopen? Want er was wel wat geld ingekropen om ze te laten maken.
Allemaal zorgen voor niets, want ik was voor de film constant bezig met bandjes verkopen en dat was in de andere cinema’s ook zo. Iedereen dat bij ons kwam was zo enthousiast en dat deed me zo veel plezier. Ik ontmoette A.R.M.Y. die ik al een tijdje online kende en nu eens in het echt zag. Enkele minuten voordat de film begon gingen we naar binnen en toen kon ik even ontspannen, want hey, het was wel de film van BTS! Ik keek even vlug op mijn gsm en zag dat in Antwerpen de bandjes al verkocht waren en ik was sprakeloos. De film zelf was super en erna heb ik nog even bandjes verkocht. Ik viel die nacht in slaap met een geweldig gevoel.
De volgende dag verzamelde ik al het geld en gedurende de volgende dagen stuurde ik nog enkele bandjes op naar mensen die er geen hadden kunnen scoren voor de film. Dat was een werkje, maar ze zijn allemaal verkocht geraakt!
Donderdag sloot ik de actie en vrijdag was het Rode Neuzen Dag. Op tv werd hiervoor een show uitgezonden en in de onderhoek verschenen alle acties. Het moment dat onze actie passeerde, werd ik even emotioneel. We zamelden €1426 in!
Ik ben heel blij dat dit zo is gelopen. Ik heb veel vrienden gemaakt en ben echt opnieuw verwonderd over de kracht van A.R.M.Y. Langs de ene kant ben ik ook wel blij dat het na zo veel weken gedaan is en we dit konden afsluiten. Maar volgend jaar doe ik het zeker opnieuw en dan gaan we voor nog meer!
Yes, I know, het lijkt maanden geleden (en waarschijnlijk is het dat ook) dat ik nog een blogpost heb gepost. Nu heb ik duizend redenen waarom, waarvan de hoofdreden is dat ik het enorm druk heb gehad. De kans is groot dat ik het in de toekomst nog drukker ga hebben, dus er moet iets veranderen.
Ik hou van bloggen, maar de laatste tijd komt het bloggen op de laatste plaats en schuif ik het altijd voor mezelf uit. Ik heb zoveel ideeën, maar deze worden niet uitgewerkt en uiteindelijk komt er niets van online. Dit heeft een beetje als gevolg dat het echt slecht gaat met mijn blog. Geen bezoekers en views meer en hoewel dat niet het belangrijkste is, doet het me toch wel wat. Want ik zat met het idee in mijn hoofd van: ‘Als ik nu iets post, gaat toch niemand het zien of erop reageren.’ Wat belachelijk is natuurlijk.
Daarom wil ik nu mezelf een ‘regel’ opleggen. Ik wil alleen maar bloggen als ik er zin in heb en iets heb om over te schrijven en voor de rest niet te veel na te denken over het bloggen. Ik ga mezelf geen schema meer geven, want ik weet toch dat ik me daar niet aan kan houden en het me toch maar stress geeft. Dus aan mijn volgers: je zal het wel zien als er iets online komt. 😉
Dan zat ik ook nog met dat ik de blogs van andere bloggers wil lezen, maar er gewoon echt geen tijd voor heb. Ik denk dan dat ik wel eens helemaal zal terugscrollen en alles zal lezen, maar dat komt er natuurlijk niet van, met als resultaat dat ik niets meer lees. Daarom wil ik nu gewoon de blogs lezen die me wat zeggen en die mijn interesse opwekken. Ik hoop dat men dat niet te persoonlijk opneemt, want het ligt echt volledig aan mij.
Het bloggen mag geen verplichting zijn. Als je me al langer volgt, dan weet je dat ik hier al heel wat problemen mee heb gehad en altijd zeg dat ik het deze keer beter ga doen. Maar dat ga ik deze keer niet doen. Ik ga bloggen wanneer het me goed uitkomt en ik iets heb om te delen, zonder dat te overdenken. Ik hoop dat jullie dat begrijpen. ❤
Vorige week zondag heb ik me ingeschreven als orgaandonor en vandaag wil ik jullie er wat meer over vertellen.
Onlangs was er een programma op tv genaamd ‘Make Belgium Great Again’ en daarin werd opgeroepen om je massaal te laten registreren als orgaandonor. Daarvoor werden de gemeentehuizen speciaal geopend op zondag, zodat mensen zeker konden langsgaan op een dag waarop men niet moet werken. Meer dan 20.000 mensen hebben zich ingeschreven als orgaandonor en ik ben eentje van hen.
Af en toe dacht ik er wel eens over na om dit te laten doen, maar de gelegenheid deed zich nooit echt voor en daarom bleef ik het maar uitstellen. Deze vermelding in de media heeft me echter toch een laatste push gegeven en wat ben ik daar blij mee!
Ik vind het vooral belangrijk dat ik deze beslissing nu maak, zodat naaste familieleden op het moment dat er iets met mij gebeurt hier niet over hoeven na te denken. De kans lijkt me ook groot dat je als familielid op dat moment heel erg emotioneel bent en je deze beslissing helemaal niet wil nemen. Daarom ben ik blij dat ik de beslissing voor hen nam en eigenlijk voelt dit heel geruststellend.
Als ik dood ben, heb ik toch niets meer aan mijn organen en dat je er mensen mee kan helpen, terwijl je dood bent, vind ik mooi. Wat misschien een beetje vreemd klinkt, maar je begrijpt wat ik bedoel. Ik hoop dat ik op deze manier toch nog wat mensen kan helpen!
Ben jij een orgaandonor of zou je je graag inschrijven? Let me know. Moest je je graag willen laten inschrijven, laat dit dan je laatste push zijn!
Hallo iedereen! Een tijdje geleden ben ik opnieuw genomineerd door Layla voor de Liebster Award. Heel erg bedankt en vergeet zeker eens geen kijkje te nemen op haar blog.
Zonder wat ga jij nooit de deur uit?
Mijn portefeuille met mijn pas en rijbewijs en mijn gsm. Beetje basic, maar zeer belangrijk! Mijn sleutels heb ik ook vaak mee, zeker als er niemand thuis is. Ik moet toch binnen geraken?
Wat is jouw favoriete interieur item?
Een plant! Een plantje brengt leven in een kamer en het is nog eens mooi om te zien ook. Hen levend houden is wel iets anders…
Wat is jouw life quote?
Ik hou zo veel van quotes dat ik niet echt een favoriet heb. Laat ik een simpele, maar oh zo belangrijke kiezen: ‘Love Yourself’.
Zoek jij liever de warmte of de kou op?
Ik ga altijd op vakantie naar ergens warm, maar ik heb liever de kou. Dan kan je altijd iets extra aantrekken. Als je het te warm hebt en je zit al in je blootje kan je niets meer doen he. Van de kou word ik ook minder moe.
Als er iets is wat jij nog heel graag zou willen kunnen, wat zou dat dan zijn?
Een instrument bespelen. Daar moest ik echt niet over nadenken. Het lijkt me heel leuk om muziek te kunnen maken.
Naar welk land zou jij nog wel eens willen verhuizen?
Klinkt misschien heel saai, maar Nederland? Of Engeland lijkt me ook nog wel wat. Eerlijk gezegd, wil ik niet echt in een ander land gaan wonen. Reizen daarentegen vind ik wel heel fijn en ik zou eigenlijk heel de wereld willen zien.
Waarvoor kunnen we jou in de nacht wakker maken?
Oei oei, ik en slaap: wij kunnen niet zonder elkaar. Dus dit is een moeilijke. Nieuws over BTS? Moesten mijn vrienden me nodig hebben, mogen ze me natuurlijk wel wakker maken.
Wat vind jij belangrijk in een vriendschap?
Er zijn voor elkaar en elkaar begrijpen. En als je elkaar niet direct begrijpt, dat de ander de moeite wil doen om het te begrijpen. Vertrouwen. Ik moet op mijn gemak zijn bij een persoon.
Heb jij nog doelen voor dit jaar?
Ik heb altijd doelen, maar ik weet nooit precies wat deze zijn. Ik zou graag wat meer schrijven, hier en op Wattpad, en over het algemeen productiever zijn. Aan mezelf werken is en zal altijd een doel zijn.
En de laatste vraag. Wat maakt jou nou echt gelukkig?
Hola, zo een vraag kan je niet ineens uit het niets stellen. Geluk en gelukkig zijn is iets heel moeilijk en ik ben volop op zoek naar wat dat juist voor mij betekent. Dus dit is niet echt een vraag dat ik hier gemakkelijk kan beantwoorden. Misschien denk ik hier te diep over na en hoopte je eerder op een antwoord in de aard van ‘mijn vrienden en familie, mijn hobby’s,…’ en dat klopt voor mij ook, maar toch vind ik het moeilijk op hier een pasklaar antwoord op te geven.
Wow, vandaag eindigen we met iets super diep. Wat is geluk voor jou? Of laat ik het simpeler houden: welk land zou jij kiezen om naar te verhuizen?
