Blogbreak

Hallo iedereen! Misschien heb je het al gemerkt, of misschien niet, maar ik ben tegenwoordig niet meer zo actief op WordPress. Dit komt omdat de examens eraan komen en ik heel weinig tijd heb om nog iets anders naast leren te doen. Daarom leek het me het beste om even een break te nemen van het bloggen, wat ik wel jammer vind, maar dat lijkt me het beste. Zo kan ik me volop focussen op de examens zonder me zorgen te maken over mijn blog. Waarschijnlijk ga ik wel nog af en toe jullie berichten lezen.

Ik heb examens tot eind juni, maar daarna vertrek ik op vakantie. Je kan me dus ongeveer terugverwachten in augustus, met hopelijk veel inspiratie en blogposten. Aan iedereen met examens: veel succes! En anders al een fijne vakantie toegewenst! 🙂

Advertenties

Zelfbeschadiging: enkele vragen beantwoord

Trigger warning: zelfbeschadiging

Een tijdje geleden vroeg ik jullie om enkele vragen over automutilatie achter te laten. Nu heb ik wat technische problemen gehad, dus ik weet niet meer precies welke vragen ik heb gekregen en van wie, maar ik heb mijn best gedaan om er enkele te herinneren en ik heb ook nog wat andere vragen gevonden die mensen misschien zouden kunnen stellen. De reden dat ik dit doe, is omdat er veel vooroordelen zijn over zelfbeschadiging doordat mensen er te weinig over weten. En met mensen beter te informeren kan dat ietsje verbeteren! Wat ik hier schrijf is puur mijn eigen mening en ervaring, maar dit kan verschillen met andere mensen. Als je nog wat meer wil weten: hier vind je een blogpost waarin ik vertel over mijn ervaring.

• Waarom ben je begonnen met automutilatie? Klopt het dat je mentale pijn omzet in fysieke?

Inderdaad. Ik kan me het moment dat ik er mee begon niet herinneren, maar ik weet wel dat ik het deed om mentale pijn om te zetten in fysieke. Ik voelde me zo slecht, zo leeg, dat de fysieke pijn me hielp hiermee om te gaan. Nu weet ik dat dat geen goede manier van coping is.

• Heb je er spijt van er ooit mee zijn te begonnen?

Ja en nee. Ja, omdat zelfbeschadiging niet goed is voor je. Ik heb geen, of weinig zichtbare, littekens op mijn lichaam, maar de figuurlijke littekens zijn er wel. Het is iets waar ik altijd mee zal moeten leven en mee met me zal dragen. En nee, omdat het me heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ben er alleen maar sterker door geworden.

• Schaam je je erover?

Ja, ik schaam me dat ik me ooit opzettelijk pijn deed. Maar of dat nodig is, weet ik nog steeds niet helemaal. Moest iemand anders zeggen dat ie zich schaamde over zelfbeschadiging zou ik zeggen dat dat niet nodig is, dat het iedereen kan overkomen en dat het je enkel sterker heeft gemaakt. Dat is dan ook iets wat ik aan mezelf probeer te zeggen.

• Hoelang ben je al ‘clean’ en wat versta je daaronder: dat je het helemaal niet meer doet of aan denkt?

Wat ik voorlopig onder clean zijn versta is mezelf niet meer snijden of krassen. Ik ben 17 juni twee jaar clean en je vindt het misschien een beetje raar dat ik nog precies weet welke datum het was, maar daar heb ik een reden voor. Ik had al een tijdje proberen stoppen, maar dat lukte niet, deels omdat ik het nog niet wou opgeven. Maar op die dag vond ik de motivatie om er voor goed mee te stoppen. Denken over zelfbeschadiging doe ik wel nog, maar deze gedachtes nemen af. Of ik ooit nog ga hervallen, weet ik oprecht niet. Ik hoop uit het diepste van mijn hart van niet, want het was niet gemakkelijk om te stoppen.

• Welke gedachtes/gevoelens triggeren je? En hoe houd je die onder controle? Hoe ben je kunnen stoppen?

Een leeg gevoel of me verdrietig of boos voelen zorgden er vaak voor dat ik mezelf pijn deed. Gewoon gedachten aan zelfbeschadiging triggeren me, maar het ergst zijn foto’s die je jammer genoeg af en toe gewoon tegenkomt op het internet zonder trigger warning. Die foto’s probeerde ik dan ook te vermijden en voor de rest praatte ik met vrienden. Mijn aandacht op iets anders focussen: lezen, schrijven of muziek luisteren. Ik zorgde er ook voor dat ik niet alleen was, zodat ik het gewoonweg niet kon doen. Ik tekende op mezelf of plakte plaktattoos. Elke reden om het niet te doen was een goede reden en elke manier om me ervan te weerhouden het niet te doen was een goede manier. Wat ik nu ook weet is dat als ik me nu getriggerd voel en het is avond, ik gewoon in mijn bed moet kruipen en proberen te slapen. Als ik de volgende ochtend opsta is het gevoel meestal verdwenen.

• Bestaat zelfbeschadiging alleen uit jezelf snijden?

Neen, absoluut niet! Het is wel de meest bekende vorm, maar jezelf knijpen of slaan of andere vormen van jezelf pijn doen behoren hier ook toe. Persoonlijk geloof ik dat je ook op een mentale manier jezelf pijn kan doen, maar ik weet voorlopig niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen.

• Heb je het ooit aan iemand verteld en zo ja, hoe reageerde men?

Ja, aan mijn beste vrienden. De eerste die ik het vertelde, was Alex en dit omdat ze mij een tijdje voordien had verteld over haar eigen geschiedenis met zelfbeschadiging. Op dat moment deed ik nog aan zelfbeschadiging en zij leek me een persoon die er niet te veel over zou oordelen met dat ze het zelf had meegemaakt. Ze heeft me echt enorm geholpen en ik was opgelucht dat ik het geheim niet langer alleen moest dragen.

De tweede persoon was Emma en eerlijk gezegd was ik op het moment dat ik het haar vertelde niet echt voorbereid. Ik was er nog niet echt klaar voor, maar deed het toch. Dat is iets wat ik iedereen afraad! Praat erover als je klaar bent. Uiteindelijk reageerde ze goed en we hebben erover gepraat. Die dag was de laatste dag dat ik mezelf pijn heb gedaan. Ook veel later kon ik hierover bij haar terecht ook al had zij er geen ervaring mee. Iets waar ik haar enorm dankbaar voor ben.

De laatste was Féline en daar herinner ik me niet veel meer van, omdat we daarna er nooit meer over hebben gepraat. Langs de ene kant heb ik misschien spijt dat ik het heb verteld, maar langs de andere kant ook niet, want dat is ook weer iets dat ze weet over mij en wat ons dichter kan brengen.

Of ik het in de toekomst aan andere mensen ga vertellen weet ik niet. Als ik ooit andere beste vrienden of een lief erbij krijg misschien wel, zodat ze alles over me weten, want het is eigenlijk een stuk van mijn geschiedenis. Maar momenteel vind ik niet dat mensen dat hoeven te weten. Alleen op mijn blog praat ik er wel nog over, omdat ik mensen wil helpen en vooroordelen wil laten verdwijnen.

• Heb je ooit professionele hulp gezocht en waarom?

Neen, buiten een paar online chatboxen heb ik dat niet gedaan. Mijn ouders weten er ook niets van en dat wil ik zo houden, maar ik had het wel liever gehad dat ik het op het moment dat ik aan zelfbeschadiging deed had verteld of om hulp had gevraagd. Dan had ik misschien rapper en gemakkelijker kunnen stoppen? Ik weet het niet. Maar nu dat ik ermee gestopt ben, heb ik niet echt een reden of behoefte om het hen te vertellen, vind ik.

• Welk vooroordeel over automutilatie vind je het ergst?

Dat het gewoon voor aandacht is! Alle vooroordelen zijn erg, maar deze kan ik gewoon niet hebben. Ik heb zoveel moeite gedaan om het te verbergen en lang verzwegen. Ik ging er een tijdje helemaal alleen door en als ik zo iets lees, doet me dat echt pijn.

Bedankt om deze blogpost te lezen. Moest je nog andere vragen hebben, aarzel dan niet om deze te stellen.

Mental illness, a daily struggle

Volgende post is geschreven door Tabby (@Hopes_daydream op Twitter). Thanks for sharing!

The struggle to get out of bed in the morning, to get something done or to speak in front of a group.
Those are just a few examples of what people with mental illness have to go through. No one is the same so no one will experience their “illness” the same way. People who haven’t encountered mental illness will often think it is as easy as taking a pill to solve the problem. When in reality it’s a combination of factors causing someone to feel depressed, anxious,…

What bothers me the most is the older generation blaming it on us, the people with mental illnesses, who actually don’t want it. “They are just weak”, “They can’t stand anything” are often said by people who don’t know about mental illness.

You are probably wondering by now, why is this person making a whole fuzz about people not understanding mentality illnesses. Well, I have been struggling with them since the age of 13. I’ll give you a little bit of background story so you might be able to comprehend where I come from.

From the age of 3 I have been bullied, both verbally and physically. It started with me being the weird kind, or being the teachers’ favourite. As the years past, the bullying got worse until the point where people made me stop my hobbies, just to make sure they would leave me alone.
But things wouldn’t get better, no they would only get worse. By quitting my hobbies, I lost my daily form of exercise and I gained weight rapidly. Another argument to bully me with. This continued until I left for university.
Combine this with the fact I have been abused twice by men just for their own pleasure and you get me right now struggling to make it through my days due to my mental illnesses.

I was diagnosed with depression and anxiety. Depression is one of the most known mental illnesses, just because people encounter it the most. But it is different for everybody. Some days I wouldn’t even be able to get out of bed to get breakfast. Doing the most normal stuff like brushing my hair would be a difficult task. People often say don’t be so pessimistic. Well, that’s hard since your mind is in a negative spiral the whole time. Being positive is a hard task for someone with depression.
Anxiety and the attacks that go with it, on the other hand, are a little less known. For me anxiety is having problems in public, where I have to speak in front of strangers. Or just as simple as calling to the doctor. When I am really stressed my mind sort of shuts down and I get a anxiety or panic attack. Many people, including me, have a feeling like they are suffocating or as if they are getting a heart attack. You can’t properly think or breath anymore, and in many cases, you can’t prevent it from happening.

For me mental illness and it’s awareness is a really important thing. Too many people respond in the wrong way or they don’t respond at all. I am lucky to have a wonderful boyfriend who is always there for me, even at my worst. And I have a wonderful best friend who is there for me as well. They are the only ones who respond decently to my attacks and support me in hard times. And thanks to their love and support, I can finally say I am slowly improving and learning how to deal with my illnesses. I know it will never fully go away, but if I can learn how to deal with it, my life will be much better.

Het gaat niet goed met mijn internetvriendin

Trigger warning: meldingen van zelfmoord en zelfbeschadiging

Volgende bericht is geschreven door iemand die anoniem wenst te blijven. Bedankt om dit te delen! Ik herken me hier zelf enorm in, want heb hetzelfde meegemaakt.

Ik kreeg onlangs wat verontrustende berichtjes binnen op mijn telefoon. Ik heb een internetvriendin die heel veel voor me betekend. Ik ken haar dankzij een andere internetvriendin van me. We zijn behoorlijk hecht, en we delen veel dingen die ons hoog zitten. Maar op één dag, de andere vriendin, laat ik haar maar Susan noemen, vertelde dat de vriendin aan wie ze mij had voorgesteld, laten we haar Betty noemen, in het ziekenhuis lag. Susan was echt gebroken van dat nieuws, omdat ze zich enorme zorgen maakte om Betty. Een paar dagen later (of misschien zelfs een week) liet Betty’s moeder het aan Susan weten door een berichtje, en zei ze dus dat Betty in het ziekenhuis lag.

Betty had eerder geprobeerd zichzelf van het leven te beroven. Ik herinner me nog goed de dag dat Susan me een berichtje stuurde, dat ze aan het huilen was en zich zorgen maakte om Betty. Maar toen ze terugkwam, leek alles goed te gaan. Dus uiteindelijk, ontmoette ik Betty (wel via berichten natuurlijk) en we begonnen te praten. Ik voelde direct een vriendschappelijke connectie tussen ons en we deelden veel dingen, vooral de slechtere dingen.

Dus een paar weken geleden, vertelde Susan me dat ze zichzelf had gesneden. Ik bleef de hele nacht wakker voor haar om haar te steunen. Na een tijdje, leek alles oké te zijn. Toen een paar weken later, ik denk ongeveer twee weken geleden, berichtte Betty mij en ze zei dat ze zichzelf wou snijden, ze stond op het punt het te doen. Ik probeerde haar te stoppen, maar ik was te laat. Ze had het al gedaan. Ik bleef bij haar totdat ze zei dat ze zich beter voelde.

Gisteren ging ik terug naar huis. Ik kreeg een berichtje en opende hem. Betty zei dat ze Susan nodig had, maar ze was niet online. Dus ik bleef bij haar. Ze zei dat ze dom was, en ik vroeg haar waarom ze dat zei. Ze zei dat ze zichzelf opnieuw had gesneden. Maar dat was nog niet eens het ergste.

Ze zei dat ze zichzelf van het leven wil beroven. Niet nu, maar ooit. Ik was zo gechoqueerd toen ik dat las. Het feit dat ze het tegen me zei is wel iets positiefs, ook al is datgene wat ze zei absoluut niet positief. Maar ze vertelde het me, en dat betekend dat het bespreekbaar is. Ze zei dat ze denkt geen toekomst te hebben en dat ze niet weet of ze dat wel overleefd.

Dus ik vertelde haar wat dingen over wat er met mij is gebeurd, veel daarvan in het verleden. Ik was gepest, een familielid kreeg het k-woord, ik verloor wat huisdieren, ik verloor een paar vrienden en familielieden en nog meer van dat soort dingen, waar je liever niet te lang bij stilstaat. Dus toen ik haar dat vertelde, zei ze dat we hier samen in staan. Ik hoopte al dat ze dat zou zeggen. Ik heb het gevoel dat ik haar toch een beetje heb kunnen helpen op dat moment, om die gedachte voor een paar seconden even te vergeten. We beloofden elkaar dat we sterk zouden blijven met elkaar, en dat was genoeg voor mij om te weten dat ze op dit moment veilig was.

Maar ik neem dit heel serieus, en ik ben bang vanaf nu voor elke keer dat ze niet reageert. Het is niet iets om grappen over te maken, of te denken dat het maar een grap is. Dit is echt, en mensen dealen echt met dit soort gedachtes. We moeten ze supporten, niet laten vallen. We moeten ze helpen waar we maar kunnen, maar we moeten geen hulpverlener worden. We moeten ook om onszelf denken. Maar ik beloofde haar, dat ik alles zal doen om haar te helpen. Ik laat haar niet vallen, nooit. Ik zal met haar vechten, want ze is mijn vriendin. En ik doe alles voor mijn vrienden. Ook al wonen ze in het buitenland en ken ik ze alleen maar via het internet.

Als je ooit dit soort gedachtes hebt, praat er dan alsjeblieft over. Ga hier niet alleen doorheen. Bel 113 en deel wat je dan ook maar kwijt wilt, wat je dan ook achtervolgt. Je bent niet alleen, veel mensen geven om je. Geef nog niet op, geef alsjeblieft nog niet op.

Anoniem

Waarom ‘mentaal gezond’ niet altijd een voordeel is

Volgende artikel is geschreven door Monique. (Blog),Bedankt om je verhaal te delen!

Ze deed een oproep betreft Mental Health Month (mei) over mentale gezondheid. Ik bood aan om iets te schrijven, maar dan vanaf de andere kant belicht.

Zoals een aantal al weten, maar veel nog niet werd voor ons eind 2013 anders dan anders. Na dik 1,5 maand met enorme pijn in mijn rechterbeen. Kreeg ik uiteindelijk een diagnose betreft deze pijn.

Ik nam 3 a 4 x per week contact op met of een huisarts of ziekenhuis vanwege de nog steeds toenemende pijn. Ik vertrouwde het niet, met de dag werd het erger en de meegeven medicatie sloeg niet aan, er werd ook geen onderzoek gedaan, welkom in de wereld van de slechte zorg in Nederland!

Eind oktober 2013 kreeg ik de diagnose: Trombose en Longembolie (doordat er GEEN goed onderzoek werd gedaan en doordat ik NIET serieus werd genomen + ik kreeg medicatie voorgeschreven die absoluut niet aansloeg. Hierdoor heb ik te lang de stolsels onnodig in mijn lichaam gehad)

Doordat mijn huisarts mij niet serieus nam. Hij zei letterlijk na 3 weken hoge pijn: Monique over 2 weken loop jij wee als een kievit! (die dag… moet nog steeds aanbreken). Mijn huisarts nam aan dat het om een onschuldige insectensteek ging en gaf mij Ibuprofen en een zalfje, Ibu en stolsels zijn GEEN goede combinatie! Dit werd mij op de dag van diagnose gezegd. Dit verergert de boel! TOP! (sarcastisch)

Dan heb je de diagnose, wordt je aan de medicatie gezet. Allemaal volgens een standaard protocol. Wat op zich vreemd is dat deze wordt gevolgd wanneer de klachten en symptomen volledig afwijken van de klachten en symptomen die op papier bij deze protocol horen.

Het enige wat overeenkwam was die belachelijke hoge pijn bij het staan en lopen erop. Naast dit, kon ik GEEN stof, dekbed of sok verdragen op mijn onderbeen. Wat ook was, dat ik een hele vreemde verkleuring had. Wanneer een vreemde mijn voet en onderbeen zag, kwam vast het woord ‘afgestorven’ in hun op.

Ook voelde mijn voet koud aan en dan niet gewoon koud, maar diepvries koud. Terwijl ik niet het gevoel had van koude voeten. Deze bevriezing was enkel waarneembaar door andere die mijn voet aanraakte. Iets wat NIET bij een trombose been hoort. Iets wat überhaupt niet te verklaren was. En wat gebeurd er dan, ze weten het niet, het is niet hun terrein. Dus doen ze er niets mee! Zo werkt het hier in Nederland! TOP, echt…nu ben ik mondig en ik laat me NOWAY afschepen.

–

De dagen, weken, maanden, jaren erop is één groot gevecht geweest voor mijn eigen gezondheid. Erachter komen wat er nog meer met mijn rechterbeen aan de hand was, revalidatie aanvragen. Iedereen weet als je fit bent en je stopt om wat voor reden dan ook met sporten, dat je spieren verslappen, je gewrichten week etc. Wanneer je dan weer begint met sporten, bouw je dit op en moet je echt door zo’n drempel moment. Ik was van de een op de andere dag volledig uitgeschakeld. Zoals ik al eerder schreef ik hopte. Ik liep van muur naar deurkruk, van deurkruk naar plant, van plant naar muur, van muur naar stoel etc etc. Zag er vast heel grappig uit!

Na 3,5 maand bood een tante aan, om haar krukken te gaan gebruiken. Dit heb ik niet eens overwogen, direct gebruik van gemaakt! Want je wordt moe, heel moe, als je één van je benen niet normaal kan gebruiken. Je krijgt andere klachten er gratis bij (die dan ook niet te verklaren zijn voor de artsen – heel bijzonder ). En dan het stukje mentaal, waar dit schrijven over gaat. Mentaal ben ik van nature heel sterk en tijdens deze rollercoasters. Want dat was het, ik viel van de ene sneltrein in de andere. Ik had geen tijd om bij te komen, na te denken, iets te verwerken of over na te denken. Het enige was, blijven ademhalen en vechten, vechten voor duidelijkheid, voor onderzoek, voor mijn eigen gezondheid!! Mentaal MOET je heel sterk zijn om dit te boven blijven!

Van nature heb ik echt engelen geduld, een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt en eerst duidelijkheid en dan kijken we wat ik ermee kan en ga doen.

In de afgelopen jaren heb ik 5 verschillende ziekenhuizen gezien en verschillende afdelingen, om er achter te komen wat er toch mis was met mijn rechterbeen. Want bij een “op tijd” diagnose van Trombose, volg je inderdaad dat ‘bekende’ protocol en dan is het na een half jaar wel in orde. Kun je weer verder waar je was gebleven. Bij mij liep het anders, heel anders, het veranderde ons leven 180 graden!

Wat mij heel erg heeft geholpen is mijn creatieve mind, mijn positieve instelling en heel goed zijn in genieten van kleine dingen. Had ik deze 3 dingen niet gehad, weet ik niet of ik mentaal sterk was gebleven. Er verandert zoveel als je langer dan een half jaar ziek bent. Omgeving, vrienden, financieel, van onafhankelijk naar afhankelijk. Van 101 dingen in een week naar 3 dingen in de week kunnen. Je bent constant bezig met dingen regelen, vervoer regelen, vergoeding regelen, medicatie regelen, afspraken maken, naar afspraken toe gaan, onderzoeken, wachten op uitslagen. Je voorbereiden op afspraken en onderzoeken, hiervan weer herstellen, bijkomen en het ging maar door.

Er was geen ruimte om na te denken, verwerken, tot rust komen. NOPE, NIETS, NADA. Het gevolg hiervan is dat je stress krijgt. Ook geheel gratis!

Stress doet rare dingen met je gezondheid en niet één ervan is iets wat goed voor je is. Je gewicht gaat schommelen (in mij geval ondergewicht). Het kost je je nachtrust, je concentratie, je spraak, je ademhaling. De klachten die je er dan gratis bij krijgt, ook daar weten de artsen en instanties geen antwoorden op – niet te verklaren.

Een arts halverwege mijn rollercoaster parcours had een diagnose hiervoor, voor die onverklaarbare klachten. Deze arts zat in het Daniel den Hoed, want naast alles met mijn been, kwam er ook nog een tumor terug in mijn hals. Mijn kno chirurg denkt wel buiten de box en heeft een second opinion geregeld bij een arts, voor mijn beenklachten. Alleen ik kwam van de koude kermis thuis, again!

Deze arts (van de second opinion) deed wat standaard onderzoeken naar het functioneren van mijn been. Hierna ging ze in overleg en toen ze terugkwam gaf ze aan, dat ze wel hadden geconstateerd dat er echt een aantal functies waren uitgevallen. Alleen vonden ze dit nog onder de categorie “twijfelgevalletje” vallen. Hierdoor werd er vastgesteld dat mijn diagnose was: SOLK. Waarop ik zei: de wat? SOLK…dat zijn klachten die we niet kunnen verklaren, die er wel zijn. Maar waar we niets mee kunnen.

Oftewel het zit tussen je oren! Ik weet nog goed, ik was samen met mijn broer bij deze arts. Ik zei tegen mijn broer: Kom, we gaan naar huis.

Want serieus waar! Na alles wat ik al voor mijn kiezen had gekregen in een zeer korte tijd (aantal jaren) was dit echt de druppel. Ik kreeg serieus de neiging om een HOEK uit te delen. SOLK, doe es effe normaal!

Dit verzin je toch niet, dus omdat jullie niet weten wat er met mijn been aan de hand is en jullie absoluut niet OUT THE BOX willen denken of handelen, zit het niet goed in mijn zaagselpannetje?? REALLY?

–

– Laat je dit NOOIT wijs maken! Raadpleeg altijd je eigen gevoel –

Eerder in mijn rollercoaster parcours liep ik ook tegen iets merkwaardigs op. In 2014 heb ik werkelijk waar moeten smeken om revalidatie, bizar, dan moet je echt een knop om zetten hoor. Trots weg, eigenwaarde weg, gewoon even je laten gaan en geef me nou revalidatie, want links wordt volledig overbelast en straks kan ik niets meer!

Helaas, ik was mentaal in orde! Hoe doe je dat dan? Hoe ga je huilen als je niet kan huilen omdat dit (nog) niet nodig is. Hoe moet je reageren om wel te kunnen revalideren dan? Iedereen ziet toch dat het fysiek niet ok gaat, revalidatie is toch juist voor diegene die fysiek moeten aansterken? In mijn beleving bestond revalidatie hiervoor.

Na 3 x zeuren, vragen, wachten etc kreeg ik eindelijk revalidatie. Op de ergotherapeut na heb ik er echt NIETS aan gehad. De disciplines communiceerde niet, ik kreeg geen evaluaties etc etc. Alles wat mis kon gaan, ging mis. Gek genoeg, wen je hier aan. Zou niet mogen, maar het is de keiharde realiteit en je wordt pas emotioneel als iemand een poging doet om met je mee te denken of je serieus te nemen. Dan breek je, want dat is iets wat zelden gebeurde. Daar werd ik dan geëmotioneerd van, vond ik dan ineens zo lief van diegene. Gekke wereld.

Wat verder in mijn parcours (liep nog steeds op krukken – anders kwam ik helemaal nergens en dat liet ik niet toe. Nu kon ik op hele goede dagen nog beetje door de straat hoppen)…ging ik nog eens door de malle molen in een ander ziekenhuis. MRI hoofd, rug, EMG (elektrische schokken, erg funny, NOT!!) Deze beste man wist niet wat hij met me aan moest. Ik had geen MS of een andere spierziekte. Ja, mijn zenuwen in mijn rechterbeen reageerde wel traag en het was ook apart dat mijn rechterarm ook niet helemaal functioneerde. Ik kreeg een verwijzing naar RIJNDAM (de revalidatie centrum hier in Rijnmond). Wachttijd: een jaar! Geen grap!

Daarna ga je een vragenlijst invullen, een cijfer geven aan je pijn, waar heb je pijn, waar heb je geen gevoel, uitdrukken in een cijfer, wat kun je wel, wat niet etc. Ook zit er een lijst bij, psychische vragenlijst heet deze. Hier was ik zo mee klaar. Hier stonden vragen in, of ik dood wilde, of ik mijn hoofd tegen de muur wilde bonken, of ik trillend in een hoekje zat. Hoe mijn eetlust was en of ik drugs gebruikte enz….Ik weet dit is een standaard lijst.

Nogmaals, fysiek mankeerde ik inmiddels een heleboel. Mentaal was ik nog redelijk overeind! In ieder geval ik wilde niet dood, ik wilde leven! Rot op, denk je dat ik daarom zo veel moeite neem om duidelijkheid te krijgen?? Ik at gewoon, dronk gewoon. Sinds die antistolling dronk ik geen alcohol meer en drugs nee, waarom zou ik?

Ik stuurde de lijst op – had er 4 weken over gedaan. Het waren namelijk heel veel vragen. Om deze lijst goed in te vullen moest ik echt even een momentje hebben van goede concentratie en wilde ik gewoon op een stoel zitten en aan een tafel. Dit was iets wat fysiek bijna onmogelijk was. Daarom heb ik mijn tijd genomen om deze lijst in te vullen. Ik weigerde dit te doen op bed of liggend. Ik daagde me zelf constant uit. Ooit zou het beter gaan, beter dan dat moment. Ik win deze strijd, let maar op!

Na een aantal maanden (dat je weer moet wachten op een intake gesprek) kwam ik terecht bij een arts. Ze was een en al verbaasd. Want ze had nog nooit meegemaakt, iemand die zo fysiek in de kreukels is, dat die mentaal zo gezond was.

Dit was overigens direct de reden van AFWIJZING! Ik was MENTAAL GEZOND! Als je mentaal gezond bent, heb je GEEN revalidatie nodig.

Dit hoor je niet direct, dit hoor je weer weken later via een brief.

En dan….tja…dan blijkt dat mijn strijd nog niet klaar is. Dat ik het toch echt zonder hulp, zonder zorg, zonder nazorg moet gaan doen!

Mentaal in orde, check!

Nu fysiek nog!

Inmiddels heb ik een diagnose voor resterende klachten: PTS oftewel Post Trombotische Syndroom, dit zijn littekens in de ader waar de stolsels hebben gezeten.

Bewegen is een goed iets, hierdoor kan mijn lichaam nieuwe vertakkingen aanmaken in mijn been, waardoor straks misschien mijn bijna dichte ader niet meer belangrijk is. PTS kun je krijgen, wanneer je trombose te laat ontdekt wordt. PTS is tot op heden nog niet te genezen. Er is ook geen medicatie voor, gelukkig maar. Want al die onjuiste medicatie (wel medicatie geven maar niet weten wat iemand heeft…..gekke zorg) zorgde ook voor een kapot lichaam, namelijk mijn organen. Mijn lever heeft het heel zwaar gehad. Inmiddels met aangepast voeding en een levenstijl die voor mij goed is, gaat het prima nu. Mijn weerstand wordt steeds sterker, ik heb nauwelijks nog pijn dagen. Soms wel pijnmomenten, maar deze zijn te handelen, zeker t.o.z. hoe het was.

Ik slik geen enkele medicatie meer! Ook geen antistolling en ik draag ook geen steunkous (zoals veel trombose patiënten hier baat mee hebben). Bij mij werkte dit averechts, bij het dragen hiervan kreeg ik geen lucht meer en raakte ik buiten bewustzijn. En de kous draag je ter voorkoming van PTS en dat je minder last hebt van zware benen. Waar ik overigens nooit last van heb gehad.

Zoals ik in het begin schreef, ik heb niet de standaard klachten en symptomen van een trombose gehad. Wel zelf het vermoeden en met dit vermoeden werd niets gedaan. Ik ben nog steeds heel blij dat ik zo heb geknokt, gevochten en dat ik steeds weer terug ging naar huisarts of ziekenhuis. Ook ben ik een vervangend arts die mij onderzocht op 25 oktober 2013 heel erg dankbaar. Zij sloeg direct alarm met diagnose trombose en Longembolie (stolsels die doorgeschoten waren naar longen )– SEH – NU!! Anders te laat! Was haar uitspraak. Als ik nu aan dat moment denk, springen de tranen in mijn ogen. Zo fijn, dat iemand wel luisterde, mij wel direct serieus nam en direct in actie kwam, zo lief!

Sinds dit jaar (2018) ben ik stukjes mentaal aan het verwerken. Ik merk dat ik niet alles een plek hoeft te geven. Alleen sommige delen zitten hoog en ben ik nog echt pislink over. Ik weet dat de zorg echt bagger is, dit had ik al mogen ervaren bij dierbare. Wanneer je niet mondig bent, positief, naar je gevoel kan luisteren en het accepteert dat een stap terug niet het einde is, maar een nieuw begin. Dan strand je en dat vind ik zo triest. Want niet iedereen is van nature MENTAAL STERK.

Fysiek…ach ik zit nog niet op die 101 dingen per week. Maar zeker wel op de 60-70 en dat is prima! Ik ga door tot 102 dingen per week. Sinds juli 2017 kom ik tot rust. Want sinds juli 2017 is mijn grootste stressfactor weggevallen, namelijk het UWV.

Sindsdien kom ik innerlijk tot rust. Hierdoor neemt stress af en dit is echt ten goede van mijn gezondheid. Ik kan weer multitasken, in drukke ruimtes zijn en kan weer mijn eigen gang gaan. Weg, wandelen, mensen ontmoeten, mijn eigen bedrijf runnen en van andere dingen genieten die even buiten een cirkel van 100 meter van mijn huis zijn.

Als ik terug denk naar het moment van dag 1 dat ons leven radicaal werd omgegooid, onaangekondigd veranderde heel intens alles! En als ik dan kijk waar ik nu sta, hoe ik sta (dit x letterlijk en figuurlijk) weet ik zeker dat ik mentaal gezond ben. Alleen mentaal gezond zijn is niet hetzelfde als van beton zijn. Want ook ik heb gevoel en ook ik breek wel eens en ook ik had behoefte aan verwerking en rust. Daarom is de kreet : Just Breathe heel belangrijk geworden voor mij.

De momenten dat je dingen fysiek weer kunt, geven zoveel adrenaline. En dit geeft mij weer nieuwe energie om het volgende stap vooruit te zetten. Want ik ben er nog niet, dat geeft niet, ik heb geduld. Samen met een dierbare vriendin verzonnen we wat quotes die echt bij mij horen. Ze zijn van ons, onze creatieve mind op papier!

Een ervan is: The Impossible becomes possible!

Zelfbeschadiging: bijna 2 jaar later

Vandaag ga ik praten over mijn ervaring met automutilatie, ook wel bekend als zelfbeschadiging. Dit kan een trigger zijn voor sommige mensen, dus ik waarschuw je even. Ik heb deze post lang uitgesteld, omdat ik het moeilijk vind om over te schrijven, maar hier is ie dan toch.

Er was een tijd dat ik me heel slecht voelde. Ik voelde me alleen met al die gedachten en emoties. Of soms was ik gewoon leeg, een omhulsel. De gevoelens die me pijn deden, waren er niet meer omdat het na een tijdje te veel was. Dat vond ik nog enger. De pijn en het verdriet voelen was verschrikkelijk, maar het was minder erg dan helemaal niets meer voelen.

In die periode van verdriet, maar ook leegte begon ik met iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van heb. Of misschien niet helemaal; het heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Automutilatie, zelfbeschadiging. Hoe en wanneer het begon, weet ik niet meer precies. Wat ik wel weet, is dat het een verlossing voor me was. Een verlossing van de gevoelens waar ik niet mee kon omgaan. Een verlossing van de spanning en stress. Een verlossing van het lege gevoel vanbinnen. Ik kon wat ik geestelijk voelde, omzetten in lichamelijke pijn. Ik had controle. Maar vergeet niet: dit maakt zelfbeschadiging geen positief iets!

Ik deed mezelf pijn, maar dat betekend niet dat ik suïcidaal was. Dat is iets wat sommige mensen vaak denken. Ik wou niet dood, ik wou leven, terug iets voelen.

Ik wist dat ik fout bezig was en dat het niets zou oplossen. Maar op dat moment hielp het. Je hoort vaak zeggen dat mensen aan automutilatie doen voor aandacht, maar dat is vaak niet het geval. Net zoals bij mij. Want ik verborg het, en er is niemand die er ooit wat van gezien heeft. Ik droeg dit geheim helemaal alleen. De angst dat iemand het zou ontdekken, was enorm en ik loog over bepaalde dingen (lange mouwen want ‘ik heb het gewoon koud’) en dat maakte me nou niet bepaald beter voelen. Ik deed alles, armbandjes, make-up, … om het te verbergen. Maar verbergen was absoluut niet gemakkelijk en op dat moment wist ik dat ik moest stoppen.

Maar stoppen is gemakkelijk gezegd. Automutilatie is een verslaving. In het lichaam komen endorfines vrij, die je een beter gevoel geven. ‘Stop er gewoon mee’ is geen oplossing. Automutilatie is niet zoiets waarmee je direct kan stoppen. Zelfbeschadiging is ook een ruim begrip, en ik wou vooral stoppen met snijden en krassen. Ik probeerde mezelf zo veel mogelijk af te lijden met andere activiteiten.

Momenteel ben ik bijna 2 jaar ‘clean’ en hiermee bedoel ik dat ik mezelf niet meer gesneden heb. Mijn weg hiernaartoe was niet gemakkelijk. Men zegt dat herval een deel is van het herstel en dat klopt, maar dat maakt het niet gemakkelijker. Ik heb veel moeite moeten doen om hier te geraken, maar het wordt echt wel beter. ‘It gets better’ zegt men vaak, maar dat geloofde ik niet. Nu weet ik dat het wel waar is. Ik denk niet dat er al een dag voorbijgegaan is dat ik niet denk aan zelfbeschadiging. Dan heb ik het vooral over korte gedachtes, beelden die door mijn hoofd schieten, misschien maar een seconde lang, maar toch zijn ze er.

De gedachte van mezelf echt nog pijn te doen, komt af en toe nog voor. Maar ik voel me echt al veel beter en liefst nooit meer mezelf pijn doen. Daarom vraag ik zoveel mogelijk om hulp als het wat minder gaat, ook al is dat misschien niet wat ik wil doen, maar wel wat ik nodig heb. Ook heb ik al wat coping strategieën ontwikkeld. Moest je graag hier wat meer over weten, laat me dan zeker iets weten.

Littekens. Veel mensen denken dat als je aan zelfbeschadiging doet of gedaan hebt, je meteen veel littekens hebt, maar dat is niet voor iedereen zo. *Extra trigger warning* Ik sneed mezelf steeds niet te diep, zodat ik het wel voelde, maar er eigenlijk niet veel blijvende schade was. Ja, ik had wonden, maar die zijn allemaal genezen en mijn littekens zijn verdwenen. *Extra trigger warning gedaan* Soms vraag ik me af of mijn verhaal dan wel ‘erg genoeg’ is om te delen, want ik heb toch geen littekens meer? Maar die heb ik wel, al zijn ze niet op mijn huid.

Er wordt veel te weinig over automutilatie gepraat, wat ervoor zorgt dat mensen die het doen er ook minder over gaan praten en niet de hulp krijgen die ze eigenlijk wel nodig hebben. Op mijn blog zal je af en toe hierover artikels kunnen vinden, want ik zwijg niet langer. Laten we erover schrijven en praten, zodat het taboe over zelfbeschadiging verdwijnt. Zo kunnen er heel wat mensen geholpen worden!

Alsjeblieft, begin er niet mee, want het lost echt niets op. Praat erover. Zeker als je er ervaring mee hebt en weet dat je niet alleen bent. Ik wil er altijd voor jou zijn. Ook als je vragen hebt, kan je bij me terecht. Je kan me altijd een mailtje sturen via giveasmileeveryday@gmail.com of een reactie achterlaten.

Nu heb ik nog een paar vragen die ik, eigenlijk veel te lang geleden, aan jullie heb gesteld. Ik zal deze beantwoorden in een andere blogpost en je mag gerust nog vragen achterlaten, zodat ik ook die kan beantwoorden. Wees niet bang om dingen te vragen, zo krijg je zelf meer informatie, want leidt tot minder vooroordelen. Bedankt voor het lezen, ik apprecieer het enorm. ❤

Mental illness is echt, het is geen spel

Trigger warning: meldingen van zelfmoord en zelfbeschadiging

Dit artikel is door iemand anders geschreven, die graag anoniem wil blijven. Bedankt dat je dit wou schrijven!

Ik heb altijd moeite gehad met mijn zelfbeeld, met wie ik ben, met wie ik was. Ik heb geen makkelijk leven gehad. Ik heb altijd moeite gehad met sociale interactie. Ik kon niet goed met mensen omgaan. Ik was veel te bang voor wat ze van me zouden denken, wat ze van me zouden vinden. Want gingen ze met me om vanwege het aardig zijn en iets goeds willen doen, of mochten ze mij echt? Ik maakte mezelf gek met die gedachtes, enorm gek zelfs.

Ik heb een depressie gehad, en misschien heb ik er zelfs nog delen van over. Ik heb echt dagen dat ik zomaar in huilen kan uitbarsten, dat ik het leven niet meer zie zitten. Ik moet er niet aan denken om dood te gaan, maar ik denk weleens aan of het niet beter zou zijn als er iets zou gebeuren waardoor ik er niet meer was. Ik ben niet suïcidaal, juist helemaal niet. Maar ik heb gewoon van die gedachtes af en toe, wat voorkomt uit die depressie.

Mental illness is serieus, het is geen grap of iets wat je zomaar even oplost met medicijnen of therapie. Het is een lange weg waar je zelf sterk uit moet komen. Natuurlijk met behulp van een psychiater, maar dat wil niet zeggen dat het altijd helpt. Je kunt je nog zo rot voelen tijdens iets leuks, en dan glijd je snel terug naar waar je gestart bent. Mental illness is moeilijk te bevatten voor iemand die het niet heeft, of nooit heeft gehad. Het is daarom ook moeilijk uit te leggen wat het met je doet.

Voor mij is het gewoon een zwart gat zien, bang dat er geen licht meer is aan het einde van de tunnel. De hoop verliezen op een goede toekomst, bang om voor altijd alleen te blijven omdat je introvert bent en bang bent om mensen te verliezen. Want wie wil nu omgaan met iemand die zichzelf niet kan waarderen en die zich afvraagt wat er van diegene moet worden. Mensen kunnen nog tegen je zeggen hoe geweldig je bent, maar er hoeft maar één slechte dag tussen te zitten of het gaat alweer bergafwaarts. En dan geloof je gewoon niet dat je leuk genoeg bent. Het zit nu eenmaal in je hersenen, het zit vast in je systeem.

Mental illness en depressies zullen nooit meer uit je leven verdwijnen. Het enige wat je kunt doen, is ermee proberen om te gaan, en jezelf uit het diepe gat te duwen en terug het licht in te klimmen. Er zullen dagen zijn dat je de strijd verliest, maar dan voelt het nog veel meer als een positieve prestatie wanneer je die dagen doorkomt. Ik heb mezelf ook weleens gepijnigd, dat kan ik helaas niet ontkennen. Gesneden heb ik mijzelf nooit, dat durf ik niet. Maar mezelf pijnigen heb ik vaak gedaan. Mezelf gewoon gestraft voor het opnieuw huilen om niets, mezelf gepijnigd voor dat ik haat dat ik soms zo introvert ben. Maar ik ga er sterker uitkomen, zeker met de hulp van mijn vrienden en familie. Je bent never nooit alleen, en je moet er over praten. Dat is de ultieme tip die ik aan je kan meegeven. Je kunt het, en samen staan we sterk, jij en ik.

We will destroy mental illness; we will win from it and stand above it. We will be a champion, and we will believe in it. Together we can create awareness, and together we will stay strong.

Anoniem