In de boekenwinkel en meisjesspullen

Hallo iedereen!

Sinds kort werk ik in een boekenwinkel/krantenwinkel en het bevalt me goed. Ik kom wel altijd doodvermoeid toe, maar dat vind ik niet erg, want ten eerste verdien ik er wat mee en ten tweede leer ik er een hoop van. Mijn sociale vaardigheden  zijn niet zo goed, omdat ik die nog nooit echt nodig heb gehad. Op school leert men je niet hoe je mensen in een winkel moet helpen en hoe je spontaan kan overkomen. Eerst voelde ik me een beetje tekortschieten, maar uiteindelijk is dat normaal als je zoiets nog nooit hebt gedaan.

Ik ben er ook achter gekomen dat er meer met de Lotto wordt gespeeld dan ik had gedacht en dat er enorm veel verschillende soorten sigaretten bestaan! Het is niet gemakkelijk maar ik zal er hopelijk wel komen. Ik hoor natuurlijk ook wat iedereen te vertellen heeft als ik achter mijn balie sta. En gisteren hoorde ik iets dat mijn hart een beetje deed pijn doen.

In onze boekenwinkel hebben we een plaats waar allemaal roze spulletjes en boekjes van Topmodel te koop staan. Je kent deze wel. Nou, gisteren was er een jongetje die met zijn moeder en zus bij ons in de winkel stond en die maar bleef wijzen naar een van deze spulletjes. Maar zijn moeder zei: ‘Neen, dat krijg je niet. Dat is voor meisjes en jij bent een jongen.’ En dat jongetje was zo teleurgesteld…

Eerlijk gezegd snap ik die moeder, of elke andere ouder die zoiets zegt, helemaal niet. Waarom zou je een sekse vasthangen aan een voorwerp of kleur? Als je kind iets mooi vindt, verbied je hem toch niet omdat ‘het voor een meisje’ is? En omgekeerd natuurlijk ook. Dat is toch hoe ik erover denk. Wat is jouw mening?

Hopelijk vang ik nog gesprekken op of leer ik dingen die ik met jullie kan delen. Nog een fijne zondag!

 

 

Advertenties

Bodyshaming op het internet

Hey hey!

Vandaag wil ik het graag over iets hebben dat me enorm heeft geraakt. Al een tijdje ben ik fan van een Belgische meisjesdansgroep die danscovers van kpopgroepen op YouTube plaatst. Ik volg enkele leden ook op Instagram en er was iemand die een reactie op een van hun video’s in haar story zette. De reactie ging erover dat de meisjes echt eens moesten beginnen letten op hun gewicht, want het hebben van een beetje vet is echt ongezond. Ze zouden het nog aan hun hart krijgen.

Ik was van: like whaaat? Wie denk jij te zijn dat je dit over iemand kan zeggen? Wat in jou zegt dat dit jouw zaken zijn? Ik sprak het meisje aan en ze zei dat de groep dagelijks wel 10 reacties krijgen die spreken over hun gewicht. De meisjes zijn niet eens ‘dik’ of waarnaar die persoon ook verwees. Maar zelfs al was dat zo: dan nog heb jij echt geen recht om daar iets over te zeggen! Iedereen heeft zijn eigen lichaam en dat behoort tot jezelf toe. Niemand heeft iets te zeggen over het lichaam van een ander.

Ik was echt een beetje in shock, maar ik zit dagelijks op het internet en het is niet de eerste keer dat ik zoiets tegenkom. Ik snap gewoon niet waarom mensen opmerkingen maken over anderen hun lichaam of gewicht. Gewoon waarom? Ik denk dat als jij zo een reactie schrijft, je meer problemen hebt dan degene waarover je de reactie schrijft. Het is allemaal gemakkelijk, zoiets schrijven achter een scherm. Wat wil je ermee bereiken? Dat mensen zich slecht in hun vel gaan voelen? Als je niets positief kan zeggen, kan je beter je mond houden. Bovendien was je daar om naar een danscover te kijken, wat dus duidelijk niets te maken had met hun gewicht.

En het spelen van de gezondheidskaart: ‘je kan beter wat gewicht verliezen of je bent niet meer gezond’. Het is niet omdat je wat vet hebt dat je ongezond bent. Iedereen heeft vet, in welke hoeveelheid dan ook. Dat is normaal. Bovendien is elk lichaam anders gebouwd en heeft ieder lichaam een andere proportie. En zeg niet dat het uit bezorgdheid is, want ten eerste ken je die mensen niet eens persoonlijk en ten tweede als je bezorgd was om hen zou je nagedacht hebben over hoe je reactie hen zou beïnvloeden. Deze meisjes lieten het gelukkig niet te veel aan hun hart komen, waarvoor ik hen echt enorm bewonder.

YouTube zou deze reacties moeten filteren en blijkbaar gebeurt dat ook, maar moet de moderator toch nog de reactie goedkeuren of afkeuren. Dus dan wordt de reactie toch nog gezien. Maar daar zou de oplossing niet moeten zitten.

Als we nu eens allemaal respect opbrachten voor andere mensen en geen commentaar geven over het lichaam van een ander. Dat doen we al genoeg bij onszelf. Dat zou de wereld al een iets mooiere plaats maken.

Zoals je misschien wel gemerkt hebt, grijpt dit me aan. Niet alleen omdat ik zelf problemen heb gehad met het beeld over mijn eigen lichaam, maar ook omdat ik gewoon niet begrijp waarom mensen aan bodyshaming doen. Wat denk jij over dit onderwerp?

 

Na maanden terug een update

Hallo iedereen!

Huh, wat is dat hier, terug een blogpost? Ja dat heb je goed gezien! Na maanden niet meer actief te zijn op WordPress en nu voelt het voor mij goed aan om terug te komen, dus het leek me een goed idee om even een update te plaatsen.

In mei ben ik 19 jaar geworden, maar ik heb het niet super hard gevierd, omdat ik gewoon niet graag in de belangstelling sta. Ik vier graag anderen hun verjaardag, maar niet die van mezelf, omdat dan alles om mij draait en dat vind ik niet zo fijn.

In juni was ik 2 jaar clean van zelfbeschadiging en dat deed me eerlijk gezegd meer dan mijn verjaardag deed. Ik kreeg ook een lief berichtje van mijn beste vriendin hiervoor en dat raakte me echt. Waarschijnlijk schrijf ik hier nog iets over, maar als je aan het strugglen bent met zelfbeschadiging, weet dan dat het echt beter wordt, en dat dat niet zomaar iets is wat mensen zeggen om je gerust te stellen.

In juni had ik jammer genoeg ook examens. Ik heb me er echt door moeten worstelen, want op het moment dat je moet leren lijkt het je natuurlijk een goed idee om na te denken over het hele nut ervan en of dit is wat je met je leven wil doen. Niet het beste idee, maar oke, ik ben erdoor geraakt. Ik kreeg mijn punten en was dit semester op al mijn vakken geslaagd, waar ik heel blij mee was, want ik had nog schrik voor een vak, maar daar was ik net door. Nu moet ik in augustus nog een herexamen doen van in januari en dat valt al bij al nog mee, dus op naar het tweede jaar psychologie!

In juli ben ik op vakantie gegaan naar het zuiden van Frankrijk, en dat is me heel goed bevallen, behalve enkele slechte dagen maar die heeft iedereen wel eens, op vakantie of niet.

Wat houdt me momenteel bezig? Aan mijn afwezigheid te zien duidelijk niet bloggen, maar daar ga ik straks verder op in. Ik heb de wereld van Kpop (Koreaanse pop) ontdekt en ben enorme fan geworden van BTS. Dus daar heb ik me enorm mee beziggehouden: hun muziek, dansen en persoonlijkheid ontdekken. In een korte tijd is deze band enorm veel voor mij beginnen te betekenen en ik ben zo blij dat ik hen heb ontdekt. Ik heb online toffe mensen ontmoet van de fandom. Ook al zijn er soms problemen in de fandom of tussen onze fandom en anderen, of maak ik me zorgen om hen (want normaal is als je zo veel om hen geeft, want je misschien raar vindt omdat ik hen niet persoonlijk ken, maar bon) en is niet alles makkelijk. Ze geven me motivatie en inspiratie en stellen me gerust. Ze zijn een meerwaarde geworden in mijn leven, dus dat is het belangrijkste.

Ik heb heel wat fanfiction gelezen op Wattpad en ben van plan om er zelf ook nog wat te schrijven. Bovendien probeer ik de dansjes van bepaalde Kpop groepen te leren, omdat ik dat zo iets leuk vind om te doen. Ik heb lang gedanst, maar vorig jaar ben ik gestopt, door uni, en nu heb ik het gevoel dat ik mijn liefde voor dansen aan het terugkrijgen ben.

Er zijn wat problemen geweest in mijn vriendengroepje en we hebben er op een avond heel wat over gepraat. Het is allemaal wat ingewikkeld, dus ik ga het voorlopig niet uitleggen. Toen mijn vrienden die avond weggingen had ik wat een dubbel gevoel, maar dit weekend zag ik hen op een fuif en dat zat wel oke. Het zal niet snel terug zoals vroeger zijn, maar dat is denk ik normaal. Opgroeien is hard.

Ik heb ook wat problemen gehad met mijn mentale gezondheid op vlak van angst en paniek, maar daar ga ik voorlopig ook niet te diep op in, want ik snap het zelf niet zo goed.

Ik heb een life en school motivatie account gemaakt op Instagram, wat ik enorm fijn vind, want het geeft niet alleen andere mensen motivatie, maar ook mezelf. (@study_and_life_motivation_)

Morgen begin ik halve dagen te werken in een boekenwinkel, dus dat is spannend, maar ik kijk er wel naar uit. Een boekenwinkel is gewoon een beetje een hemel voor mij.

Dus hoe zit het nu met mijn blog? Eerlijk gezegd weet ik het niet goed. Ik heb getwijfeld om hier te beginnen bloggen in het Engels, maar heb dan toch besloten om dat voor mijn fanfictions op Wattpad te houden. Ik heb ook al lang niet meer jullie blogberichten gelezen en het spijt me om dit te zeggen, maar dat zal waarschijnlijk niet veel beteren. Ik wil me nu vooral focussen op mijn eigen blogpost en verhalen op Wattpad. Dit betekent niet dat ik me niet afvraag hoe het met jullie gaat. Let me know in de reacties!

Ik ga dus rustig aan doen met de blog en zien hoever ik kom. En dan zit ik met de boekenclub. Ik heb het een maand geprobeerd, maar dat lukte niet zo goed, dus waarschijnlijk moet ik hier nog wat beter over nadenken voordat ik deze terug opstart. Als je tips hebt mag je me altijd iets laten weten.

Zo dat was het dan! Hopelijk zien we elkaar snel terug en als je nog vragen hebt mag je die gerust achterlaten. Ik antwoord met veel plezier. Xx

 

 

Blogbreak

Hallo iedereen! Misschien heb je het al gemerkt, of misschien niet, maar ik ben tegenwoordig niet meer zo actief op WordPress. Dit komt omdat de examens eraan komen en ik heel weinig tijd heb om nog iets anders naast leren te doen. Daarom leek het me het beste om even een break te nemen van het bloggen, wat ik wel jammer vind, maar dat lijkt me het beste. Zo kan ik me volop focussen op de examens zonder me zorgen te maken over mijn blog. Waarschijnlijk ga ik wel nog af en toe jullie berichten lezen.

Ik heb examens tot eind juni, maar daarna vertrek ik op vakantie. Je kan me dus ongeveer terugverwachten in augustus, met hopelijk veel inspiratie en blogposten. Aan iedereen met examens: veel succes! En anders al een fijne vakantie toegewenst! 🙂

Zelfbeschadiging: enkele vragen beantwoord

Trigger warning: zelfbeschadiging

Een tijdje geleden vroeg ik jullie om enkele vragen over automutilatie achter te laten. Nu heb ik wat technische problemen gehad, dus ik weet niet meer precies welke vragen ik heb gekregen en van wie, maar ik heb mijn best gedaan om er enkele te herinneren en ik heb ook nog wat andere vragen gevonden die mensen misschien zouden kunnen stellen. De reden dat ik dit doe, is omdat er veel vooroordelen zijn over zelfbeschadiging doordat mensen er te weinig over weten. En met mensen beter te informeren kan dat ietsje verbeteren! Wat ik hier schrijf is puur mijn eigen mening en ervaring, maar dit kan verschillen met andere mensen. Als je nog wat meer wil weten: hier vind je een blogpost waarin ik vertel over mijn ervaring.

• Waarom ben je begonnen met automutilatie? Klopt het dat je mentale pijn omzet in fysieke?

Inderdaad. Ik kan me het moment dat ik er mee begon niet herinneren, maar ik weet wel dat ik het deed om mentale pijn om te zetten in fysieke. Ik voelde me zo slecht, zo leeg, dat de fysieke pijn me hielp hiermee om te gaan. Nu weet ik dat dat geen goede manier van coping is.

• Heb je er spijt van er ooit mee zijn te begonnen?

Ja en nee. Ja, omdat zelfbeschadiging niet goed is voor je. Ik heb geen, of weinig zichtbare, littekens op mijn lichaam, maar de figuurlijke littekens zijn er wel. Het is iets waar ik altijd mee zal moeten leven en mee met me zal dragen. En nee, omdat het me heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ben er alleen maar sterker door geworden.

• Schaam je je erover?

Ja, ik schaam me dat ik me ooit opzettelijk pijn deed. Maar of dat nodig is, weet ik nog steeds niet helemaal. Moest iemand anders zeggen dat ie zich schaamde over zelfbeschadiging zou ik zeggen dat dat niet nodig is, dat het iedereen kan overkomen en dat het je enkel sterker heeft gemaakt. Dat is dan ook iets wat ik aan mezelf probeer te zeggen.

• Hoelang ben je al ‘clean’ en wat versta je daaronder: dat je het helemaal niet meer doet of aan denkt?

Wat ik voorlopig onder clean zijn versta is mezelf niet meer snijden of krassen. Ik ben 17 juni twee jaar clean en je vindt het misschien een beetje raar dat ik nog precies weet welke datum het was, maar daar heb ik een reden voor. Ik had al een tijdje proberen stoppen, maar dat lukte niet, deels omdat ik het nog niet wou opgeven. Maar op die dag vond ik de motivatie om er voor goed mee te stoppen. Denken over zelfbeschadiging doe ik wel nog, maar deze gedachtes nemen af. Of ik ooit nog ga hervallen, weet ik oprecht niet. Ik hoop uit het diepste van mijn hart van niet, want het was niet gemakkelijk om te stoppen.

• Welke gedachtes/gevoelens triggeren je? En hoe houd je die onder controle? Hoe ben je kunnen stoppen?

Een leeg gevoel of me verdrietig of boos voelen zorgden er vaak voor dat ik mezelf pijn deed. Gewoon gedachten aan zelfbeschadiging triggeren me, maar het ergst zijn foto’s die je jammer genoeg af en toe gewoon tegenkomt op het internet zonder trigger warning. Die foto’s probeerde ik dan ook te vermijden en voor de rest praatte ik met vrienden. Mijn aandacht op iets anders focussen: lezen, schrijven of muziek luisteren. Ik zorgde er ook voor dat ik niet alleen was, zodat ik het gewoonweg niet kon doen. Ik tekende op mezelf of plakte plaktattoos. Elke reden om het niet te doen was een goede reden en elke manier om me ervan te weerhouden het niet te doen was een goede manier. Wat ik nu ook weet is dat als ik me nu getriggerd voel en het is avond, ik gewoon in mijn bed moet kruipen en proberen te slapen. Als ik de volgende ochtend opsta is het gevoel meestal verdwenen.

• Bestaat zelfbeschadiging alleen uit jezelf snijden?

Neen, absoluut niet! Het is wel de meest bekende vorm, maar jezelf knijpen of slaan of andere vormen van jezelf pijn doen behoren hier ook toe. Persoonlijk geloof ik dat je ook op een mentale manier jezelf pijn kan doen, maar ik weet voorlopig niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen.

• Heb je het ooit aan iemand verteld en zo ja, hoe reageerde men?

Ja, aan mijn beste vrienden. De eerste die ik het vertelde, was Alex en dit omdat ze mij een tijdje voordien had verteld over haar eigen geschiedenis met zelfbeschadiging. Op dat moment deed ik nog aan zelfbeschadiging en zij leek me een persoon die er niet te veel over zou oordelen met dat ze het zelf had meegemaakt. Ze heeft me echt enorm geholpen en ik was opgelucht dat ik het geheim niet langer alleen moest dragen.

De tweede persoon was Emma en eerlijk gezegd was ik op het moment dat ik het haar vertelde niet echt voorbereid. Ik was er nog niet echt klaar voor, maar deed het toch. Dat is iets wat ik iedereen afraad! Praat erover als je klaar bent. Uiteindelijk reageerde ze goed en we hebben erover gepraat. Die dag was de laatste dag dat ik mezelf pijn heb gedaan. Ook veel later kon ik hierover bij haar terecht ook al had zij er geen ervaring mee. Iets waar ik haar enorm dankbaar voor ben.

De laatste was Féline en daar herinner ik me niet veel meer van, omdat we daarna er nooit meer over hebben gepraat. Langs de ene kant heb ik misschien spijt dat ik het heb verteld, maar langs de andere kant ook niet, want dat is ook weer iets dat ze weet over mij en wat ons dichter kan brengen.

Of ik het in de toekomst aan andere mensen ga vertellen weet ik niet. Als ik ooit andere beste vrienden of een lief erbij krijg misschien wel, zodat ze alles over me weten, want het is eigenlijk een stuk van mijn geschiedenis. Maar momenteel vind ik niet dat mensen dat hoeven te weten. Alleen op mijn blog praat ik er wel nog over, omdat ik mensen wil helpen en vooroordelen wil laten verdwijnen.

• Heb je ooit professionele hulp gezocht en waarom?

Neen, buiten een paar online chatboxen heb ik dat niet gedaan. Mijn ouders weten er ook niets van en dat wil ik zo houden, maar ik had het wel liever gehad dat ik het op het moment dat ik aan zelfbeschadiging deed had verteld of om hulp had gevraagd. Dan had ik misschien rapper en gemakkelijker kunnen stoppen? Ik weet het niet. Maar nu dat ik ermee gestopt ben, heb ik niet echt een reden of behoefte om het hen te vertellen, vind ik.

• Welk vooroordeel over automutilatie vind je het ergst?

Dat het gewoon voor aandacht is! Alle vooroordelen zijn erg, maar deze kan ik gewoon niet hebben. Ik heb zoveel moeite gedaan om het te verbergen en lang verzwegen. Ik ging er een tijdje helemaal alleen door en als ik zo iets lees, doet me dat echt pijn.

Bedankt om deze blogpost te lezen. Moest je nog andere vragen hebben, aarzel dan niet om deze te stellen.

Mental illness, a daily struggle

Volgende post is geschreven door Tabby (@Hopes_daydream op Twitter). Thanks for sharing!

The struggle to get out of bed in the morning, to get something done or to speak in front of a group.
Those are just a few examples of what people with mental illness have to go through. No one is the same so no one will experience their “illness” the same way. People who haven’t encountered mental illness will often think it is as easy as taking a pill to solve the problem. When in reality it’s a combination of factors causing someone to feel depressed, anxious,…

What bothers me the most is the older generation blaming it on us, the people with mental illnesses, who actually don’t want it. “They are just weak”, “They can’t stand anything” are often said by people who don’t know about mental illness.

You are probably wondering by now, why is this person making a whole fuzz about people not understanding mentality illnesses. Well, I have been struggling with them since the age of 13. I’ll give you a little bit of background story so you might be able to comprehend where I come from.

From the age of 3 I have been bullied, both verbally and physically. It started with me being the weird kind, or being the teachers’ favourite. As the years past, the bullying got worse until the point where people made me stop my hobbies, just to make sure they would leave me alone.
But things wouldn’t get better, no they would only get worse. By quitting my hobbies, I lost my daily form of exercise and I gained weight rapidly. Another argument to bully me with. This continued until I left for university.
Combine this with the fact I have been abused twice by men just for their own pleasure and you get me right now struggling to make it through my days due to my mental illnesses.

I was diagnosed with depression and anxiety. Depression is one of the most known mental illnesses, just because people encounter it the most. But it is different for everybody. Some days I wouldn’t even be able to get out of bed to get breakfast. Doing the most normal stuff like brushing my hair would be a difficult task. People often say don’t be so pessimistic. Well, that’s hard since your mind is in a negative spiral the whole time. Being positive is a hard task for someone with depression.
Anxiety and the attacks that go with it, on the other hand, are a little less known. For me anxiety is having problems in public, where I have to speak in front of strangers. Or just as simple as calling to the doctor. When I am really stressed my mind sort of shuts down and I get a anxiety or panic attack. Many people, including me, have a feeling like they are suffocating or as if they are getting a heart attack. You can’t properly think or breath anymore, and in many cases, you can’t prevent it from happening.

For me mental illness and it’s awareness is a really important thing. Too many people respond in the wrong way or they don’t respond at all. I am lucky to have a wonderful boyfriend who is always there for me, even at my worst. And I have a wonderful best friend who is there for me as well. They are the only ones who respond decently to my attacks and support me in hard times. And thanks to their love and support, I can finally say I am slowly improving and learning how to deal with my illnesses. I know it will never fully go away, but if I can learn how to deal with it, my life will be much better.

Het gaat niet goed met mijn internetvriendin

Trigger warning: meldingen van zelfmoord en zelfbeschadiging

Volgende bericht is geschreven door iemand die anoniem wenst te blijven. Bedankt om dit te delen! Ik herken me hier zelf enorm in, want heb hetzelfde meegemaakt.

Ik kreeg onlangs wat verontrustende berichtjes binnen op mijn telefoon. Ik heb een internetvriendin die heel veel voor me betekend. Ik ken haar dankzij een andere internetvriendin van me. We zijn behoorlijk hecht, en we delen veel dingen die ons hoog zitten. Maar op één dag, de andere vriendin, laat ik haar maar Susan noemen, vertelde dat de vriendin aan wie ze mij had voorgesteld, laten we haar Betty noemen, in het ziekenhuis lag. Susan was echt gebroken van dat nieuws, omdat ze zich enorme zorgen maakte om Betty. Een paar dagen later (of misschien zelfs een week) liet Betty’s moeder het aan Susan weten door een berichtje, en zei ze dus dat Betty in het ziekenhuis lag.

Betty had eerder geprobeerd zichzelf van het leven te beroven. Ik herinner me nog goed de dag dat Susan me een berichtje stuurde, dat ze aan het huilen was en zich zorgen maakte om Betty. Maar toen ze terugkwam, leek alles goed te gaan. Dus uiteindelijk, ontmoette ik Betty (wel via berichten natuurlijk) en we begonnen te praten. Ik voelde direct een vriendschappelijke connectie tussen ons en we deelden veel dingen, vooral de slechtere dingen.

Dus een paar weken geleden, vertelde Susan me dat ze zichzelf had gesneden. Ik bleef de hele nacht wakker voor haar om haar te steunen. Na een tijdje, leek alles oké te zijn. Toen een paar weken later, ik denk ongeveer twee weken geleden, berichtte Betty mij en ze zei dat ze zichzelf wou snijden, ze stond op het punt het te doen. Ik probeerde haar te stoppen, maar ik was te laat. Ze had het al gedaan. Ik bleef bij haar totdat ze zei dat ze zich beter voelde.

Gisteren ging ik terug naar huis. Ik kreeg een berichtje en opende hem. Betty zei dat ze Susan nodig had, maar ze was niet online. Dus ik bleef bij haar. Ze zei dat ze dom was, en ik vroeg haar waarom ze dat zei. Ze zei dat ze zichzelf opnieuw had gesneden. Maar dat was nog niet eens het ergste.

Ze zei dat ze zichzelf van het leven wil beroven. Niet nu, maar ooit. Ik was zo gechoqueerd toen ik dat las. Het feit dat ze het tegen me zei is wel iets positiefs, ook al is datgene wat ze zei absoluut niet positief. Maar ze vertelde het me, en dat betekend dat het bespreekbaar is. Ze zei dat ze denkt geen toekomst te hebben en dat ze niet weet of ze dat wel overleefd.

Dus ik vertelde haar wat dingen over wat er met mij is gebeurd, veel daarvan in het verleden. Ik was gepest, een familielid kreeg het k-woord, ik verloor wat huisdieren, ik verloor een paar vrienden en familielieden en nog meer van dat soort dingen, waar je liever niet te lang bij stilstaat. Dus toen ik haar dat vertelde, zei ze dat we hier samen in staan. Ik hoopte al dat ze dat zou zeggen. Ik heb het gevoel dat ik haar toch een beetje heb kunnen helpen op dat moment, om die gedachte voor een paar seconden even te vergeten. We beloofden elkaar dat we sterk zouden blijven met elkaar, en dat was genoeg voor mij om te weten dat ze op dit moment veilig was.

Maar ik neem dit heel serieus, en ik ben bang vanaf nu voor elke keer dat ze niet reageert. Het is niet iets om grappen over te maken, of te denken dat het maar een grap is. Dit is echt, en mensen dealen echt met dit soort gedachtes. We moeten ze supporten, niet laten vallen. We moeten ze helpen waar we maar kunnen, maar we moeten geen hulpverlener worden. We moeten ook om onszelf denken. Maar ik beloofde haar, dat ik alles zal doen om haar te helpen. Ik laat haar niet vallen, nooit. Ik zal met haar vechten, want ze is mijn vriendin. En ik doe alles voor mijn vrienden. Ook al wonen ze in het buitenland en ken ik ze alleen maar via het internet.

Als je ooit dit soort gedachtes hebt, praat er dan alsjeblieft over. Ga hier niet alleen doorheen. Bel 113 en deel wat je dan ook maar kwijt wilt, wat je dan ook achtervolgt. Je bent niet alleen, veel mensen geven om je. Geef nog niet op, geef alsjeblieft nog niet op.

Anoniem